Rozdział 20. List.

Hejka, wizzy!
Nowy rozdział napisany! Byłby wcześniej, ale dopadła mnie choroba i nie byłam w stanie nawet siedzieć, a co dopiero pisać! :( Ale cóż, oto jest! Jest dłuższy od poprzedniego, choć długością nie grzeszy :/ Przepraszam, ale musiałam po prostu skończyć w tym momencie, dlatego jest krócej.
Jejciu, to w rozdziałach już dwójeczka z przodu :D Ale to szybko minęło... Ale spokojnie, tak wstępnie to będzie ok. 100 rozdziałów, bo oczywiście wszystko przeciągam w czasie i się rozpisuję XD Ale to chyba lepiej, c'nie? :)
Za dużo na temat rozdziału nie napiszę... Przeczytajcie sami! :D
Mam nadzieję, że korzystacie z wakacji i miło spędzacie ten czas. Chciałabym wam życzyć udanych wyjazdów, przede wszystkim bezpiecznych, długiego spania i wesołego leniuchowania podczas tych słonecznych i bardzo upalnych dni. :)
Rozdział dedykuję... Gabrieli Black! Ślicznie dziękuję za komentarz pod ostatnim rozdziałem i zachęcam do dalszego czytania :D
No to chyba tyle.

Miłej lektury
Panna Nikt

PS Rozdział ma być wstawiony za pomocą ustawień na blogspocie, żeby sprawdzić czy to coś działa czy też nie. No i poza tym różnie to bywa z miom dostępem do komputera, także... :D
PPS Nie wiem, czemu nie zadziałał mój eksperyment, w każdym razie, przepraszam za to opóźnienie!
_____________________


Rozdział 20. List.

   Pierwszy tydzień stycznia minął bardzo szybko. Syriusz siedział właśnie w Pokoju Wspólnym, obracając różdżkę w palcach i cicho pogwizdując. W skrócie - nudziło mu się. Obserwował spokojnie pozostałych uczniów i doszedł do wniosku, że większość to idioci. No, chociażby ten koleś z włosami jak debil, czytaj gładko ulizanymi, który oglądał swoje smarki. Albo ta laska, która dosłownie dotykała nosem kartki, pisząc jakieś zadanie domowe. Czy ona w ogóle cokolwiek widziała? Black wzniósł oczy do nieba, nie mogąc się nadziwić ludzkiej głupocie. Dalej obracając magiczny patyk w palcach, szukał wzrokiem kogoś znajomego. Scott po treningu zatrzymał Jamesa, więc okularnik teraz brał prysznic, Lunatyk nie schodził na dół, by nie natknąć się na Ann, a Peter gdzieś poszedł. Wydawało mu się, że coraz częściej tak robił. Pettigrew wcześniej był zawsze z którymś z Huncwotów, a teraz chodził swoimi ścieżkami. Fakt, czasem bywał upierdliwy i dobrze, że w końcu zajął się swoim życiem, ale częsta nieobecność Glizdka zaczynała doskwierać chłopakom.

   Łapa westchnął głęboko i zanurzył się głębiej w wygodnym, starym fotelu. Ach, jak przyjemnie! Zwłaszcza po tak wyczerpującym treningu. Chłopak czasami miał ochotę zrzucić Richardsona z miotły. Te jego krzyki (np."Obroń, idioto!" i tym podobne) doprowadzały go powoli do szału. Pocieszał się więc myślą, że za niecałe pół roku, już nigdy więcej gościa nie zobaczy. Syri narzekał w myślach na kapitana drużyny, kiedy usłyszał czyjś chichot. Podniósł wzrok. Zobaczył grupkę dziewczyn. Gdy przyjrzał się dokładniej, zrozumiał, że to jego Lily, Ann i Dorcas. Lilka miała zabandażowaną dłoń, Lorens czerwony, zasmarkany nos, a Dorcas... Ona była... Nawet nie potrafił tego opisać. Wydawała się opanowana, szczerze mówiąc rzadko ją taka widywał. Przed oczami stanęła mu sytuacja na dzień przed Nowym Rokiem. Kiedy Gryfonka wparowała do jego dormitorium, krzycząc na niego, że zabrał Pelerynę Niewidkę jej pokoju. Wtedy nie była taka opanowana, jak teraz. A potem przypomniało mu się, jak rozmawiali kiedyś o przyszłości, jak wyczarował dla niej ptaki... Jak bardzo był podekscytowany, kiedy umówił się z nią do Hogsmeade... Albo kiedy ją potem pocałował, to uczucie radości, smak tych ust...

   Gryfon otrząsnął się. Nie potrafił, a może nie chciał, wiedzieć dlaczego to to było między nimi, a coś było na pewno, się zepsuło... Czemu nie umiał teraz do niej podejść i po prostu pogadać, tak od serca, tak szczerze... Co stanęło mu na drodze?

   Wspomnienia zalały jego głowę ponownie. Tylko, że tym razem były one mniej przyjemne. Widok Dor z Dylanem, on sam całujący Lilkę w schowku... Ugh! Wzdrygnął się na samą myśl o tamtym wydarzeniu. Nie żeby Evans źle całowała czy coś, ale czuł się najzwyczajniej w świecie winny. Zdradził Jamesa, co prawda Dori nie była wtedy jego dziewczyną, a mimo to czuł się nie fair wobec niej. Tak wiele się wydarzyło między nimi, a teraz byli... w punkcie wyjścia. Niby się pocałowali, ale razem nie byli. Niby rozmawiali na poważne tematy, ale dalej nic nie drgnęło. Niby czuł ukłucie zazdrości, gdy widział Czarną z Lyreenem, ale nic nie zrobił, żeby zerwali, choć w sumie nie musiał, bo ten debil sam to zrobił. Syriusz zastanawiał się, jak można być takim idiotą, żeby zerwać z tak cudowną dziewczyną?

   Rozmyślał o tym intensywnie, kiedy usłyszał kroki na schodach. To była  o n a. Śledził ją wzrokiem, obserwował, jak wychodzi z Pokoju Wspólnego, a potem jak znika za portretem Grubej Damy. I nie mógł się opanować. Zapragnął za nią pobiec, zatrzymać ją, złapać za rękę...

W jakie ja gówno się wpakowałem?

Łapa westchnął głęboko, pocierając ręką twarz, i zrozumiał, że  t o, cokolwiek to było, zaczęło się na początku tego roku szkolnego. Tylko, że zapomniało mu się, jak bardzo Dorcas okazała się idealna.

~*~

   Następnego dnia na niebie już od rana królowało słońce. Ponieważ była sobota i uczniowie nie mieli zajęć, wszyscy wylegli na błonia. Co prawda śnieg jeszcze nie zniknął, ale również nie padał. Ann szła środkiem przykrytego delikatną warstwą puchu trawnika, aż doszła do ogromnego drzewa niedaleko jeziora, które aktualnie zamarzło. Kilku szóstoklasistów weszło w butach na ten zamarznięty zbiornik wodny i biegało po nim, śmiejąc się. Lorens pokręciła głową z politowaniem.

Jak można być tak głupim? Przecież coś może im się stać!

Nie zrobiła jednak nic, bo zazwyczaj takie interwencje kończyły się wezwaniem nauczyciela i chwila wytchnienia zamieniała się w szlaban. Oczywiście co innego powiedziałaby Lilka, ona jako prefekt zawsze trzymała się wszystkich zasad bezpieczeństwa. No, zazwyczaj...

   Blondynka oparła się o drzewa i wyciągnęła z torby swój pamiętnik i długopis. Chwilę myślała, o czym napisać, a kiedy nic nie przychodziło jej do głowy, postanowiła przejrzeć poprzednie wpisy. Przekartkowała notatnik i natrafiła na opis z pierwszego stycznia. Przeleciała wzrokiem po linijkach tekstu. Napisała niewiele:

Jestem wściekła. Na niego... A już wydawało mi się, że coś między nami jest, że coś się ułożyło... Ale najwidoczniej się pomyliłam. Merlinie, czy ja zawsze muszę mieć takiego pecha? Ugh, to zdecydowanie najgorszy początek nowego roku od narodzenia świata!

     Gryfonka cicho westchnęła. Naprawdę w głębi duszy wierzyła, że z Lunatykiem będą mogli zostać chociaż bliskimi przyjaciółmi. Ale po tym jak na nią nakrzyczał za tę durną książkę... Sama się trochę pogubiła. Z jednej strony jest zdziwiona jego zachowaniem, ponieważ jeszcze nigdy wcześniej tak się nie wściekł, za to, że ktoś wziął jego książkę przez przypadek, ale z drugiej strony nie mogła dać się tak traktować. Poprzedniego dnia nie wiedziała, co o tym myśleć, nawet się popłakała. Widziała, jak Syriusz się jej przyglądał, gdy przechodziła w Pokoju Wspólnym. Głęboko w sercu miała nadzieję, że powiedział o tym Remusowi, żeby tamten się opamiętał i ją przeprosił albo chociaż wyjaśnił swoje zachowanie. Ale póki co, ani go nie spotkała, ani on nie zostawił jej żadnej wiadomości.

   Blondynka zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Wyszła po to, żeby się wyciszyć, żeby przestać nad tym dumać. Ale nie mogła przestać, nie potrafiła NIE myśleć o nim. To było dla niej zbyt trudne. 

~*~

   Każdy dzień wyglądał tak samo. Pobudka, śniadanie, lekcje, obiad, wolne, odrabianie zadań i do spania. 

   Chyba w końcu każdy uczeń piątej lub siódmej klasy odczuł zbliżające się powoli, ale jednak, SUMy i OWUTEMy. Lily codziennie po zajęciach siadała do książek i powtarzała wiadomości od początku roku, zdarzało się także, że przypomniała sobie, czego uczyła się na czwartym czy trzecim roku. Ale weekendy to co innego! Tylko że wcale nie było lepiej... Evans musiała spotkać się ze Scottem w sprawie Iskrzącego Roztworu Zaniknięcia. Dość dużo rozmyślała o tym eliksirze i powoli zaczynała żałować, że się zgodziła. Ale ponieważ była osobą, która dotrzymywała obietnic, mimo wszystko nie zamierzała się teraz wycofywać. Po prostu starała się nie zawracać sobie zbytnio tym głowy, kiedy nie było potrzeby.

   Zamknęła czytaną książkę i wyjrzała przez okno. Zobaczyła Ann opartą o drzewo i uśmiechnęła się lekko. Uwielbiała swoje współlokatorki, były dla niej jak siostry. Świetnie się dogadywały i rozumiały. Naprawdę miała szczęście, że na nie trafiła. Kiedy znów zerknęła na blondynkę, posmutniała. Tak wiele przeżyła... Niedawno umarła jej babcia, co było dla niej ogromnym ciosem prosto w serce, a teraz jeszcze kłótnia z Remusem, do którego coś czuła. Evans wstała i poszła do łazienki. Przemyła wodą twarz i zerknęła w lustro. Potrzebowała odpoczynku, jakiegoś masażu czy coś. Dziewczyna weszła z powrotem do pokoju i położyła się na łóżku. Przeczesała palcami swoje długie, rude włosy, a potem zdecydowała się wyjść z Wieży Gryffindoru i udać się do Pokoju Życzeń. Jak pomyślała, tak zrobiła.

   Kiedy była już na miejscu, przeszła trzy razy pod ścianą, wyobrażając sobie miejsce, w jakim chciała być. Po kilku sekundach zobaczyła drzwi. Nacisnęła klamkę i weszła do środka. Aż stanęła z zachwytu. Było nawet lepiej, niż się spodziewała.

   Wszystko było z drewna - podłoga, sufit i trzy ściany. Zamiast czwartej było ogromne, naprawdę olbrzymie, okno, przez które wpadało zimowe słońce. Na środku pomieszczenia stał stolik, a na nim gramofon z płytą winylową. I oprócz miękkiego dywanu na pół komnaty było tam tylko tyle, ale tego chciała. Muzyki i przestrzeni. Nastolatka nasunęła igłę na rowek w płycie. Przez chwilę nic się nie działo, ale potem do jej uszu dotarły dźwięki skrzypiec, tak idealne, tak wyraźne, że przeszło jej przez głowę, że ktoś stał obok niej i grał. Lil zamknęła oczy i przeniosła się do swojego świata, w którym nie zgodziła się na pomaganie Scottowi, w którym żyła w zgodzie z Petunią, w którym wszystko jej wychodziło i nie miała problemów, w którym wciąż przyjaźniła się z Ann i Dor, w którym nie przeszkadzały jej zaloty Jamesa, w którym wręcz  p r a g n ę ł a  go... Zaraz, zaraz... CO?! Zielonooka gwałtownie otworzyła oczy. Leżała na dywanie, nawet nie pamiętała, kiedy się na nim położyła.

 - O czym ja przed chwilą myślałam... Że niby ja... Pottera? Haha, dobre, Lily, dobre.

Piętnastolatka prychnęła, kręcąc głową. A potem spoważniała.

- Świetnie, jeszcze gadam sama ze sobą. Ooo, wow, co ten Potter ze mną robi? Dobra, stop. Przestań gadać do siebie, przestań. - Nerwowy śmiech. Kilka szybkich oddechów. - Cholera, muszę odpocząć.

- Rozmawiasz ze sobą? - Usłyszała.

Kurde, tylko nie on.

Odwróciła się i zobaczyła... Oczywiście, że to musiał być akurat on!

- Hmm, tak. Miło czasem przeprowadzić konwersację z kimś inteligentnym - odparła, patrząc jak Rogacz siada obok niej. - A ty... Co TUTAJ robisz? Przecież to Pokój Życzeń, nie można...

- Nie zamknęłaś drzwi - wtrącił, gdy zrobiła przerwę na wdech.

- Ach - mruknęła.

- A tak z ciekawości... Co ja z tobą robię? - zapytał, śmiejąc się. Ruda zauważyła, że zawsze marszczył mu się tak uroczo nos, w wyniku czego zjeżdżały mu okulary. I tym razem tak było.

- Emm... Co? Nic takiego nie mó... - zaczęła, ale przerwała, sama nie wiedząc czemu. Chyba coś ją powstrzymało od wciskania mu kolejnego kitu. - Emm... No...

- O, widzę, że sporo tego jest - odrzekł, zanosząc się śmiechem.

Evans pochyliła głowę, a jej włosy skutecznie zasłoniły wpływającą na policzki purpurę. Dostrzegłszy to, Jimmy uspokoił się nieco.

- Hej... Tak naprawdę to chciałem się spytać, o to... no wiesz... - Nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Ruda spojrzała na niego, a on nagle zapomniał jak się nazywa. - No... Trochę mi, hmm, dziwnie... tak, dziwnie! Dziwnie mi o tym mówić, bo nie za bardzo... no. hmm, cholera...

- Halo, Potter, wysłów się!

- No, po prostu chciałbym wiedzieć, co ty do mnie masz. - Dziewczyna zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc. - Lily, nie udawaj. Raz na mnie wrzeszczysz, raz normalnie rozmawiasz, używasz mojego imienia, co w sumie jest bardzo fajne, no ale... zdecyduj się. - Szukający zrobił pauzę. Czekał, aż Lily coś wtrąci, ale ona tylko milczała, więc kontynuował. - Chciałbym wiedzieć też, czym to jest spowodowane, bo...

- Twoim zachowaniem... - rzuciła, odwracając wzrok.

- No właśnie... jakim? - zapytał, a coś zaczęło się w nim gotować. - Bo naprawdę nie mam pojęcia.

- Przestań, Potter - odparła. - Dobrze wiesz, nie będę ci teraz wszystkiego wymieniać. Po prostu czasami sprawiasz wrażenie osoby... zdolnej do normalnej rozmowy, a czasami lądujesz na dywaniku u dyrektora za kolejny głupi żart. Częściej jest to drugie, dlatego nie dziw się, co do mojej reakcji na ciebie. I chyba lepiej będzie jak skończymy tę rozmowę TERAZ, nim coś złego z tego wyniknie - powiedziała, wstając. - Mam sporo zajęć.

- Lily! - zawołał i dogonił ją przy wyjściu. - Przecież widzę... Nie rób ze mnie idioty... Jeszcze większego niż jestem... - Albo mu się zdawało, albo Lilka powstrzymywała się od uśmiechu. - Ale nie zaprzeczysz, że coś między nami jest...

- Owszem - odpowiedziała spokojnie, kiwając głową. - Nienawiść, Potter, nienawiść. - I wyszła.

- Między miłością a nienawiścią jest bardzo cienka granica - krzyknął za nią. - Czekam aż ją przekroczysz - szepnął, choć nie do niej, bardziej do siebie.

~*~

   Meadowes leżała przykryta grubym kocem na swoim łóżku, czytając książkę, którą dostała w prezencie na święta od cioci. Jednak co chwila włosy, wpadały jej do oczu i utrudniały czytanie. Co chwila odgarniała je z czoła. Stęknęła, gdy stało się to ponownie. Spojrzała na numer strony, by go zapamiętać i odkopała się spod koca. Weszła do łazienki i stojąc przed lustrem, związała swoje włosy w luźnego koka. Przejrzała się jeszcze, sprawdzając, czy nigdzie nie wyskoczył jej pryszcz. Kiedy przekonała się, że nie, że jej skóra jest czysta i gładka, wróciła do sypialni.

   Idąc w kierunku swojego łóżka, zobaczyła kartkę na podłodze, niedaleko drzwi. Sięgnęła po nią zaciekawiona, ponieważ najwyraźniej ktoś podłożył ją przed chwilą. Przesyłka była zaadresowana do Ann. Dziewczyna położyła kopertę na łóżku blondynki i z powrotem usiadła na swoim. Powróciła do czytania, jednak co jakiś czas jej wzrok sam wędrował w stronę koperty. Nie ukrywała tego przed sobą - chciała wiedzieć, co tam było napisane. Jednak szanowała prywatność przyjaciółki i mimo, że bardzo pragnęła przeczytać list, to nie ruszyła się nawet o milimetr. Na szczęście nie musiała długo czekać, aby poznać zawartość tajemniczej kartki, gdyż po kilku minutach do dormitorium dziewczyn weszła Blondi.

- Hej - przywitała się, zdejmując kurtkę.

- Cześć - powiedziała Dorcas. - Ktoś podrzucił nam kopertę. Do ciebie.

- Do mnie? - zdziwiła się Lorens. Nie czekała na żadną wiadomość, no może oprócz tej od Remusa, ale przecież on... A co jeśli jednak...

Gryfonka stanęła w połowie drogi do łazienki i szybko zawróciła w stronę łóżka. Meadowes zatrzasnęła książkę z głuchym trzaskiem i podeszła prędko do koleżanki. Ann chwyciła kopertę i faktycznie zobaczyła tam niezgrabnie napisane swoje imię. A więc to na pewno nie Lupin, bo on pięknie pisał, ale cóż... I tak była ciekawa, co znajdowało się w środku. 

- No, otwierasz? - spytała Czarna.

   Ann wzięła głęboki oddech i otworzyła. W miarę czytania listu, jej oczy stawały się większe i bardziej przerażone. Usta otwierały się szerzej z każdym zdaniem, aż jedna dłoń powędrowała do twarzy, by je zakryć. Prawa dłoń zaczęła drżeć. Lorens miała coraz większy problem z koncentracją, czytała kilka razy ten sam wers, aby zrozumieć jego sens. Dorcas kręciła się koło niej, próbując coś odczytać, ale trzęsąca się ręka Blondi, a razem z nią i kartka, skutecznie uniemożliwiały jej to zadanie. W końcu zrezygnowała i postanowiła zaczekać, aż przyjaciółka sama przeczyta i da jej potem liścik. Była lekko zaniepokojona reakcją dziewczyny.

- Wszystko w porządku? 

Brązowooka zbyła ją machnięciem lwej ręki i jękiem. Później Meadowes o nic już nie wypytywała, ale już naprawdę, naprawdę nie mogła wytrzymać. Tak bardzo chciała wiedzieć, co tam było napisane i czemu Ann zachowywała się tak dziwnie. W końcu, chyba milion lat później, blondynka usiadła na łóżku, a jej twarz wyrażała tylko i wyłącznie jedno - przerażenie. Strach zakradł się do jej oczu. Czarna usiadła koło niej, chcąc dostać kartkę, ale ona cicho mruknęła:

- To... zbyt osobiste. Przepraszam. - I nagle zerwała się z miejsca i pobiegła do łazienki, zamykając się w niej.

- Ann?! - zawołała współlokatorka, uderzając w drzwi. - Bo otworzę te drzwi za pomocą zaklęcia.

- Zostaw mnie na chwileczkę - rzekła. - Proszę.

- Co? Czemu? Coś się stało?! Otwórz!

- Nic mi nie jest. Doruś, proszę, muszę na moment... Po prostu zostaw mnie samą, okej?

- No dobrze - dobiegł ją głos szatynki. - Ale jeśli zamierzasz popełnić samobójstwo, lepiej od razu się poddaj.

- Nie chcę się zabić, nie martw się.

Trzy sekundy później Meadowes odeszła od drzwi. Blondi zjechała na podłogę wyłożoną kafelkami, opierając się plecami o ścianę i głośno westchnęła, jeszcze raz zerkając na wiadomość:

KTOŚ Z TWOICH ZNAJOMYCH MACZA PALCE W CZARNEJ MAGII. TWOJA BABCIA PRZEZ TEGO KOGOŚ UMARŁA.

WIESZ KTO TO JEST? OBAWIAM SIĘ, ŻE NIE.

BYĆ MOŻE CZUJESZ TERAZ STRACH, BYĆ MOŻE NIE PRZYWIĄZUJESZ DO TEGO ZBYT DUŻEJ UWAGI, ALE ZASTANÓW SIĘ, NIM STANIE CI SIĘ COŚ ZŁEGO I TWOIM BLISKIM - W DOMU I W SZKOLE.

POMYŚL, KTO TO MOŻE BYĆ.

JEŚLI NADAL NIE WIESZ, PRZYJDŹ ZA TYDZIEŃ POD BIJĄCĄ WIERZBĘ O PÓŁNOCY. ZAPROWADZI CIĘ ONA DO WRZESZCZĄCEJ CHATY. NIE MUSISZ BRAĆ RÓŻDŻKI, NIE BĘDZIE CI POTRZEBNA. NAWET DO OŚWIETLENIA DROGI, BO BĘDZIE PEŁNIA, KTÓRA RZUCI WYSTARCZAJĄCO DUŻO ŚWIATŁA NA PEWNĄ SPRAWĘ.

PRZYJDŹ SAMA, JEŚLI CHCESZ PRZEŻYĆ.

I RADZĘ NIE POKAZYWAĆ TEJ WIADOMOŚCI OSOBOM TRZECIM, BO KONSEKWENCJE MOGĄ BYĆ... ŚMIERTELNIE NIEMIŁE.

AHA, I PAMIĘTAJ JESZCZE O JEDNYM, MOJA DROGA ANN, MIŁOŚĆ UMIERA OSTATNIA.

      W głowie miała totalny chaos. Nic nie rozumiała z tego listu. I kto w ogóle jej to podrzucił? Oprócz nauczycieli, dyrektora i oczywiście dziewczyn, a także Huncwotów, nikt nie wiedział o śmierci jej babci. Nie podejrzewała żadnego pedagoga o zrobienie czegoś takiego, ani tym bardziej swoich przyjaciółek. Co do Huncwotów, to zastanawiała się nad tym, ale w końcu stwierdziła, że nie byliby skłonni do żartowania, używając do tego śmierci Caroline.

   Pytania obijały się o każdy zakamarek jej mózgu. Ktoś maczał palce w czarnej magii? Jaki znajomy? Śmiertelnie niemiłe konsekwencje? No, to akurat zrozumiała, bez niczyjej pomocy. Zaczęło kręcić jej się w głowie. I dlaczego ostatnie zdanie tak odbiega od reszty? Miłość umiera ostatnia? Co autor miał na myśli? Wzięła kilka głębokich wdechów, próbując się uspokoić. Niewiele to dało. Wrzeszcząca Chata? Przecież to najbardziej nawiedzane miejsce w Wielkiej Brytani. I jak niby miała się tam dostać przez Bijącą Wierzbę? Przecież to zmutowane i agresywne... drzewo. Dziewczyna wpatrywała się uporczywie w list, jakby to miało pomóc jej zrozumieć jego sens. Było jej niedobrze. Ktoś jej zagrażał? KTO? 

   Poczuła, jak fala gorąca wybuchła w środku jej ciała, jak tysiące ostrzy wbiło się naraz w jej czaszkę, jak wszystkie kolory zlały się w jeden i na odwrót, jak tępy dźwięk rozsadzał jej uszy. Spodziewała się, że za chwilę jej świat przewróci się o 180 stopni. Było jej słabo, czuła że obiad podchodził jej do gardła. Zacisnęła powieki, próbując to wszystko zatrzymać, ale nic nie zdziałała.

Zemdlała.

- Ann? Gdzie jesteś?

- Remus, co ty tutaj robisz?!