Rozdział 13. Obliviate.

Hejo!

No, a więc jest rozdział! Przyznam, że jest... inny. Nie tylko ze względu na gify, które się pojawiły, ale też ze względu na... chaotyczność? Wydaje mi się, że trochę tu namieszłam, ale póki co idzie po mojej myśli. Wszystko według ustalonego planu, choć przyznaję sen Dorcas wypadł tak nagle :) Ale wydaje mi się, że ten sen Was zaciekawi, choć co ja tam wiem :D Sama nie jestem w stanie obiektywnie ocenić mojej pracy. Powiem tylko tyle, że się trochę namęczyłam. Cóż, brakuje czasu... :(

Dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem i nadal apeluję o wyrażnie swojej opinii pod tym :) Akcja z dedykami oczywiście idzie dalej! :)

Miłej lektury

Panna Nikt

PS Rozdział dedykuję Amortensji ♥ Dziękuję za wspaniały komentarz, kochana! :*

PS2 Nie wiem, co mi się stało, ale jest tu trochę powtórzeń, mam nadzieję, że nie będzie Wam to bardzo przeszkadzało i nie zepsuje całej opinii o tej notce :)

______________________________________

Rozdział 13. Obliviate.

   Skończył się dopiero pierwszy tydzień grudnia, a już szkolne błonia pokryły się delikatną warstwą śniegu. Zimne powietrze szczypało w nos, a uczniowie Hogwartu coraz częściej nosili grubsze kurtki. Dorcas siedziała z Dylanem na jednym z drzew koło chatki Hagrida. Machała nogami, wpatrując się tępo w ziemię.

- I wiesz, to było okropne... Słuchasz mnie, Doruś? - spytał Lyreen.

- Tak... To znaczy... Nie... No, nie wiem... - jąkała się Gryfonka.

- Ej, co się stało? - Objął ją ramieniem.

Dziewczyna opowiedziała mu w skrócie o Jamesie. Ślizgon, gdy tylko usłyszał jego imię, zesztywniał. Patrzył uważnie na Meadowes, śledząc dokładnie każdy jej ruch. Każde słowo zapisało się w jego pamięci. Kiedy skończyła mówić, tym razem to on wpatrywał się w dół.

- I co o tym myślisz?

- Ja... Uważam, że nie powinnaś się tak martwić... Sumy niedługo, zapomnij o nim...

- Co?!

   Nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Miała zapomnieć o chorym koledze? Tak po prostu przestać się nim przejmować? Z niedowierzaniem zerknęła na Dylana. Miał czerowne policzki. Nie wiedziała czy z zimna, czy może się zarumienił. Jedyne czego była pewna, to tego, że coś przed nią ukrywał. Wzięła głęboki oddech.

- Powiesz mi, o co ci chodzi?

Zaprzeczył ruchem głowy. Miał schowane ręce w kieszeniach - nie obejmował jej, odkąd skończyła mówić o Potterze. Czarna starała się wyczytać coś z jego oczu, ale za nic nie patrzył w jej stronę. Po chwili zeskoczył z gałęzi.

- Idziesz? - spytał, nawet nie odwracając głowy.

- Tak - mruknęła i zlazła na ziemię. - Dyl, coś się stało?

- Nic - odparł sucho i ruszył w stronę zamku. Dziewczyna była trochę z tyłu.

- Przestań. Powiedz, o co chodzi.

- Czasami lepiej nie wiedzieć - warknął i przyspieszył, najwyraźniej pragnąc się jej pozbyć.

Dorcas podbiegła do niego i zagrodziła drogę. Spojrzała mu w oczy.

- Dylan, proszę. Mi możesz powiedzieć, przecież wiesz.

- Niestety nie. Dori, przestań naciskać. - Minął ją, zostawiając na dworze.

   Wbiegł po marmurowych schodach i zniknął w środku szkoły. Meadowes stała w tym samym miejscu. Kiedy wypuściła powietrze, z jej ust wydobyła się para. Było coraz zimniej. Nie ruszała się jeszcze z dwie minuty, ale w końcu mróz dał o sobie znać. Z czerwonym nosem Gryfonka weszła do szkoły. Pobiegła do Wieży Gryffindoru, a potem do swojego dormitorium. Zrzuciła z siebie kurtkę i zdjęła przemoczone tenisówki. Ann powitała ją ciepłym uśmiechem, a Lilka spojrzeniem znad czytanej książki.

- Mój chłopak ma przede mną tajemnice - rzekła Dor.

                                                                      ~*~

   Następnego dnia dziewczyny wstały niechętnie. Była dopiero środa, a już były bardzo zmęczone... Praktycznie wszystkim. Nauką, nauczycielami, martwiły się o Jamesa, o to co działo się w czarodziejskim świecie... Kiedy po lekcjach Dorcas zaproponowała, by przejść się do Hagrida, wszystkie ochoczo się zgodziły. Ciepła herbatka i chwila rozmowy to coś czego w tamtej chwili potrzebowały. Poza tym dawno już nie widziały się z gajowym. Szybko przebrały się w wygodniejsze ciuchy, zostawiając szaty szkolne w dormitorium. Wszystkie chciały odetchnąć po ciężkim dniu.

   Oczywiście nie oznaczało to odpoczynku do końca dnia. Tony prac domowych niecierpliwie czekały! Nie marnując ani chwili, pobiegły na błonia, a potem wąską dróżką udały się w stronę domu Hagrida. Evans zapukała głośno w ogromne, drewniane drzwi. Przez moment nic się nie działo, ale później drzwi otworzył im gajowy. Był naprawdę wysoki i silny, rzec można potężny. Miał gęstą, czarną brodę i małe ciemne oczy. Był niezwykle miły, a jego ulubionym zajęciem było zajmowanie się ciekawymi, magicznymi zwierzętami. Przywitały się grzecznie i weszły do środka chaty. Była to niewielka izba, w rogu stał mały regał z kilkoma książkami, pod oknem była kanapa, na środku znajdował się okrągły stół, a za nim kominek. Natomiast w lewym rogu były zamknięte drzwi, zapewne prowadzące do sypialni. Gdzie niegdzie na ścianach wisiały obrazy i lustra. Ogromnych rozmiarów żyrandol, musiał być od kilku lat nieużywany, bo było widać grubą warstwę kurzu. Usiadły przy stoliku, a Hagrid dał im po kubku malinowej herbatki i talerz olbrzymich babeczek. Wszytskie znały zdolności kucharskie Hagrida i wiedziały, że prędzej można połamać sobie zęby, niż je przełknąć, ale z grzeczności wzięły po jednej. Pierwsza ugryzła Ann. Dziewczyny, nie widząc skrzywienia na jej twarzy, również to zrobiły. Ach, babeczka była pyszna!

- Hagridzie, czytałeś ostatnio jakąś książkę kucharską? - zapytała Lorens. - Bo te babeczki są wspaniałe. Niebo w gębie!

- Ech... Nie, zabrakło mi mleka, i musiałem użyć śliny żabodzioba - wycharczał gajowy.

- Żabodziób? - Lily spojrzała na niego zdziwiona. - Co to jest?

- Nie chcesz wiedzieć - zaśmiał się Hagrid, a trzy Gryfonki jednocześnie odłożyły swoje na talerze słodkości. - No, ale co tam u was?

- Nie najlepiej - westchnęła głośno Dorcas. - Nauka i jeszcze James...

- Tak, słyszałem. Cholibka, bidny jest...

   Rozmawiali jeszcze pół godziny, a potem dziewczyny pożegnały się i pobiegły do zamku. Lekcje same się nie zrobią. Kiedy były już w sypialni, Lilka zaproponowała, że pójdzie do biblioteki i przyniesie książki. Przyjaciółki z wdzięcznością przyjęły tą propozycję. Rudowłosa w szybkim tempie doszła do biblioteki. Na wejściu zetknęła się z podejrzliwym spojrzeniem pani Pince, ale nie zwróciła na nią większej uwagi. Prędko odnalazła dział książek poświęconym eliksirom. Przejechała dłońmi po okładkach grubych tomów. Wszystkie były równo poustawiane, żadna nie wystawała przed szereg. Ułożone alfabetycznie, aż kusiły ją, by wzięła wszystkie. Lilka lubiła ksiązki. Z każdej lektury mogła się czegoś ciekawego dowiedzieć. Czasami znajdowała w ksiażkach zakładki. Wtedy, choć wiedziała, że nie powinna, brała je ze sobą. To dziwne, ale pamiętała, z której książki taką zakładkę wzięła. Zawsze, gdy to robiła, wychodziła spięta z biblioteki, choć nikt jej jeszcze nigdy nie nakrył. Szybko odnalazła książkę Toma Cruss'a "Magiczne płyny". Przejrzała ją, sprawdzając czy na pewno znajduje się tam rozdział poświęcony Veritaserum. Kiedy go znalazła, zatrzasnęła książkę. Gdy się odwróciła, chcąc jeszcze znalźć książkę o wróżbiarstwie, wpadła na jakiegoś chłopaka. Lektura spadła na ziemię z hukiem. Zerknęła na sprawcę. Zesztywniała, widząc jego twarz. Syriusz trzymał w rękach księgę.

- Chyba musimy porozmawiać.

- Nie, nie musimy. - Dziewczyna odebrała od niego wolumen. Ruszyła w stronę innego działu. - To co się zdarzyło, nigdy nie powinno mieć miejsca. Zapomnijmy o tym. - Wyciągnęła opasłą twórczość Elen Skrise. - Tak będzie lepiej dla nas obojga. - Na sekundę ich spojrzenia się spotkały.

- Lily...

- Nie - warknęła i skierowała się w stronę biurka bibliotekarki.

- Jak chcesz - mruknął. - Ale nigdy nie zapomnisz, dopóki ze mną nie porozmawiasz.

Wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi. Głos pani Pince do niej nie dochodził. W uszach wciąż słyszała jego głos. Nigdy nie zapomnisz. Oszołomiona odebrała książki i również opuściła bibliotekę. Puściła się biegiem do Wieży Gryffindoru. Chicała uciec. Uciec od przeszłości. Za zakrętem jednak upadła, wypuszczając z rąk trzymane tomy. Ktoś pomógł jej wstać. Severus.

- Och, Sev! - Wtuliła się w niego. - Jak dobrze, że jesteś.

Snape ścisnął ją mocniej. Pierwszy raz z nim rozmawiała od czasu balu.

- Ja przepraszam, za tamto... - wybąkał.

- Och... - wyrwało się Evans. - To nic, wybaczam ci.

Teraz było lepiej. Opuściły go zmartwienia, które nosił w sobie przez miesiąc. Wybaczyła mu. Znowu zaufała.

- Brakowało mi ciebie - wyszeptał w jej włosy. - Tęskniłem za tobą.

Lilka cicho załkała. Brakowało jej tego.

   Zrezygnowała z pójścia do dormitorium, skazując się jednocześnie na złość dziewczyn. Miała nadzieję, że zrozumieją. Udała się ze Ślizgonem do Pokoju Życzeń. Oczywiście pozwolił jej wymyślić miejsce. Tym razem był tam tylko okrągły stół i kilka krzeseł. Na ścianach wisiały obrazy, przedstawiające naturę. Na podłodze leżał żółty dywan, a w rogu wisiało lustro. Usiedli przy stole, kładąc na nim swoje manatki. Porozmawiali o tym, co robili, kiedy byli skłóceni. Dowiedziała się, że matka Sev'a była ciężko chora, że jego ojciec wyprowadził się z domu... Gryfonka była przerażona i zdruzgotana. Jej najlepszy przyjaciel miał problemy. Kiedy skończył, opowiedziała mu o Potterze. Mina mu zrzedła. Wpatrywał się w nią, uważnie słuchając.

- Severusie, pomóż mi - poprosiła. - Chcę dowiedzieć się, kto go otruł.

- Lily... Wiesz, że go nie znoszę...

- Proszę - nalegała. - To dla mnie, nie dla niego... - Ścisnęła jego dłoń.

Chłopak głośno westchnął, ale uśmiechnął się. Pokiwał głową, zgadzając się.

- Ale mam pytanie... Czy to nie na niego narzekałaś przez ostatnie... 5 lat? Co się zmieniło?

Lila przygryzła dolną wargę. O to chodziło.

Nic się nie zmieniło.

                                                                            ~*~

   Następne dni biegły nieubłaganie szybko. Nikt nie mógł odwiedzać Pottera od godziny 14. Tak naprawdę było to wręcz niemożliwe, bo trwały w tym czasie lekcje, a nauczyciele sprawdzali obecność na każdej lekcji. Po szkole krążyła plotka, że opiekują się nim lekarze ze Świętego Munga. Ale były to tylko pogłoski. Prawdziwe? Nikt tego nie wiedział. Co wieczór Huncwoci razem z Dorcas i Ann obmyślali plan dostania się do Pottera. Bez Lily. Ona całe dnie spędzała w bibliotece razem z Severusem, czytając książki o różnych magicznych i niespotykanych chorobach. Wierzyli, że to może naprowadzić ich na trop sprawcy. Z każdym dniem coraz bardziej uświadamiała sobie, że tak naprawdę Potter i jego kumple nadal są takimi samymi dupkami, jak wcześniej. Wciąż robili psikusy, spóźniali się na lekcje i nie robili zadań domowych. Nic się nie zmieniło. Nie zamierzała zostawić Jamesa w potrzebie, ale gdy wyzdrowieje? Wszystko wróci do normalności. Ale czy na pewno? Przecież się nie zaprzyjaźnią, o nie! To mimo wszystko HUNCWOCI, najwięksi psotnicy w szkole. A ona była prefektem, miała dawać przykład. Tak, postanowiła. Skończy z nimi, jak tylko Rogacz dojdzie do siebie.

   Zmęczona dziewczyna opuściła ściany biblioteki o 19. Pożegnała się z Sevem przed portretem Grubej Damy i przelazła przez dziurę po wypowiedzeniu hasła. Ledwo dowlekła się do dormitorium. Te poszukiwania okrutnie ją zmęczyły. Gdy weszła, dziewczyny rozmawiały o Alexie Bertnim, niezwykle przystojnym Gryfonie z szóstego roku. Przywitały ją ciepłymi uśmiechami i zaprosiły na łóżko Dorcas, chcąc wciągnąć ją do rozmowy.

- Gdzie i z kim byłaś?

- Z Sev'em - odparła Ruda, sidając koło nich.

- Ach, tak. Pogodziliście się - mruknęła Ann. - Słuchaj, wiemy jak dostać się do Pottera.

- Och, chłopcy piszczeli z zachwytu, gdy na to wpadli. - Zaśmiała się Meadowes.

Czarna opowiedziała jej pokrótce, jaki ustalili plan. Następnego dnia, czyli w czwartek, pójdą w trójkę i wybadają sprawę. Jeśli plotki o lekarzach ze Świętego Munga nie były prawdziwe, zadanie stanie się nadzwyczajnie łatwe. Po prostu odciągnąć Pomfrey i gotowe. Jeśli jednak były, tu się zaczyna komplikować. O ile pielęgniarkę da się wywabić, o tyle trudniej będzie to zrobić z lekarzami, którzy specjalnie przyjechali. Wszystko jednak miało wyjaśnić się następnego dnia. Dosłownie. Wyjaśni się sprawa z lekarzami, czy rzeczywiście przyjechali, w jakim stanie był Potter i co zamierzał zrobić dyrektor i pielęgniarka. Gryfonki rozmawiały jeszcze kilka minut, po czym zmęczona Lila poszła do łazienki. Zrzuciła z siebie ubrania i weszła pod prysznic. Gorąca woda miała nadzwyczajnie kojące działanie. Strumienie wody lały się po jej ciele, wyznaczając sobie drogi. Zapach żelu do mycia pobudził nozdrza Lilki. Kiedy wyszła pięć minut później, była w znacznie lepszym stanie. Założyła piżamę, umyła zęby i przemyła twarz. Zerknęła na okrągłe lustro. Dostrzegła pewną zmianę w sobie. Na jej twarzy pojawiło się kilka nowych piegów, a zielone oczy wydały się większe i bardziej błyszczące niż przedtem. "Dziwne" pomyślała. "Dopiero teraz to zauważyłam". Kręcąc głową nad swoją głupotą, wyszła. Poczuła jak opuszcza ciepłe opary z łazienki.

   Sprawdziła czy spakowała do torby wszystko na następny dzień i wsunęła się pod kołdrę. Och, była w niebie! Zmęczona dniem szybko zasnęła, nie patrząc czy Ann i Dorcas też były w łóżkach.

                                                                          ~*~

   Weszła do spowitego mrokiem domu. Gdy zamknęła za sobą drzwi, zrobiło się ciemno. W powietrzu unosił się kurz. Po chwili zrozumiała, że od dawna nikt tam nie przychodził. Nikt tam nie mieszkał. Zaczęła panikować. Szukała różdżki, przypominając sobie formułę zaklęcia.

- Lumos!

   Światło rozbłysło na końcu jej różdżki. Teraz mogła rozróżnić poszczególne przedmioty. Okrągły stół, kilka krzeseł, półki z zakurzonymi księgami. Zaglądała po kolei do każdego pokoju. Dlaczego nikogo nie było?! Nie przeszukując łazienki, pobiegła na górę. Zerknęła do pomieszczenia po prawej. Nic. Do następnego. Zero. Do garderoby. Pustka. Zaczęła się denerwować, oddychała coraz szybciej. Wyszła na korytarz i wyciągnęła przed siebie różdżkę. Obrazy pospadały ze ścian i teraz leżały potłuczone i zniszczone na podłodze. Kwiaty w kątach uschły i straciły liście. Podniosła głowę. Żarówki w żyrandolach były spalone. A może rozbite? Nie dbała o to, ruszyła dalej. W domu panowała głucha cisza. Przerażająca. Z każdym krokiem, słyszała jak trzeszczy pod nią podłoga. Rozglądała się uważnie, co chwila otwierając kolejne drzwi do następnych pomieszczeń. Nie było żywej duszy. W końcu stanęła przed ostatnimi drzwiami. Chwyciła za klamkę. Drzwi nie chciały się otworzyć, były zamknięte. Ogarnął ją strach. Czy ktoś tam był? Zaniepokojona szepnęła zaklęcie otwierające drzwi. Cichy trzask oznajmił, że drzwi stoją otworem. Mogła je otworzyć. Tylko czy chciała? Co się za nimi kryło? A może... kto? Zgasiła światło różdżki. Znów zapanował mrok, jednak bez trudu odnalazła klamkę. Drżącą ręką uchyliła drzwi. Z każdej strony otaczała ją ciemność. Postwiła pierwszy krok, któremu towarzyszyło trzeszczenie drewnianej podłogi. Nic się nie stało. Gdy wzrok przyzwyczaił się już do panujących w pokoju ciemności, nie zauważyła żadnego ruchu. Wstrzymała na chwilę oddech. Nikt poza nią nie oddychał. Była sama. Weszła w głąb pomieszczenia. Nim zrobiła trzy kroki, potknęła się o coś i upadła z hukiem na zakurzoną podłogę. Kaszląc, obróciła się na plecy. Spojrzała na swoje stopy. Faktycznie, coś tam było. Chyba zawinięty dywan. Ponownie zapaliła światło różdżką. Powoli usiadła. Z szybko bijącym sercem podciągnęła się do dywanu. Był gruby. Zbyt gruby. Zaczęła go rozwijać, trzymając różdżkę w zębach. Szło ciężko, za ciężko jak na zwykły dywan. Kiedy rozwinęła go prawie na długość pomieszczenia i pozostał tylko jeden ruch, by rozwinąć go do końca, zrozumiała, że ktoś był zawinięty w ten dywan. Oddychała szybko, płytko i nierówno. Jej sercem wstrząsnął strach. Rozwinąć? Czy raczej nie? Ale po coś przecież przyszła. Żeby sprawdzić, upewnić się czy ktoś dalej tu mieszkał. Po minucie, która zdawała się nigdy nie skończyć i ciągnąć w wieczność, podjęła decyzję. Szybkim ruchem pociągnęła. Krzyknęła, gdy zobaczyła nieruchome ciało. Martwe ciało.

   Drżącymi rękami przewróciła ciało na drugą stronę, chcąc zobaczyć twarz, choć wiedziała już kto to był. Kobieta, to pewne. Odgarnęła ciemne i długie włosy, muskając przy tym twarz, która była lodowata. Ciszę rozdarł jej przerażający krzyk. To była jej mama. To o nią się potknęła. Była martwa, nie żyła.

   Dorcas obudziła się z krzykiem zlana potem. Oddychała szybko. Zsunęła się z łóżka, lądując na podłodze. Dwie sekundy później dopadły ją Ann i Lily. Mówiły coś od niej, ale nie rozumiała słów. Dotykały ją po twarzy, ale zdawała się tego nie czuć. W końcu nie wytrzymała i wybuchła płaczem. Gorzkie łzy lały się po jej twarzy. Moczyły włosy, piżamę... Dziewczyny dźwignęły ją na nogi, ale nie potrafiła ustać. Wciąż przed oczami widziała martwe ciało jej mamy. Jej zimne oczy. Czuła jej zimną skórę pod palcami. Jej ciałem przeszły drgawki. Szczękała zębami. Bynajmniej nie z zimna. Ze strachu. Twarze dziewczyn rozmywały jej się przed oczami.

   Chyba wychodziły z dormitorium. Schodziły ze schodów. Tak, Dorcas czuła to bosymi stopami. Dokąd idą? Do tego domu? Zaczęła wrzeszczeć, wyrywać się. Nie chciała tam iść. Dlaczego ją tam ciągnęły? Była jednak zbyt słaba, żeby moc skutecznie się wyswobodzić z uścisku Ann. Z Lilką już sobie poradziła.

- Chyba muszę zacząć ćwiczyć - wysapała Evans.

Meadowes usłyszała to jakby z oddali. Jakby ta ruda dziewczyna była bardzo daleko. Tak daleko, że jej nie widziała. Nie mogła się jednak bardziej na tym skupić. Jej myśli krążyły po jej głowie, nie dając chwili wytchnienia.

Czemu tych myśli jest ich tak dużo? Czemu?!

Zatrzymały się. Gdzie były? Stały przed posągiem... orła? Wielkiego pierzastego ptaka? Dorcas nie potrafiła tego ocenić. Nagle ten posąg zaczął się obracać i jednocześnie piąć w górę. Pojawiły się schody.

Skąd koło ptaka schody?

Schody. W tamtym domu też były schody. To one zaprowadziły ją do tego strasznego pokoju. Znów zaczęła wrzeszczeć jak opętana. Dziewczyny wciągnęły ją po tych schodach. Błagała je, by tego nie robiły, ale nie słuchały jej. Tylko... czy na pewno powiedziała to na głos? Weszły przez jakieś ozdobne drzwi. W tamtym domu też były drzwi. Wiele ich było. Pomieszczenie wypełniło się jej krzykiem. Przed oczami pojawiały się obrazy z tamtego domu.

Trzeszczące podłogi... Zamknięty pokój... Ciemność... Nie, światło... Zawinięty dywan...

Nie, proszę...

Trudność z jego rozwinięciem... Ciało... Martwe ciało...

Nie, błagam!

Kobieta... Bijący od niej chłód...

Stop! Błagam...

Zimne, martwe ciało... Jej matki...

Wszystko rozpłynęło się za zasłoną łez.  

                                                                      ~*~

   Dziewczyna ocknęła się zaledwie pięć minut później. Oddychała szybko. Błądziła wzrokiem po zebranych w pokoju osobach. Były tam Lily i Ann, i sam Albus Dumbledore. Tłumaczył coś Gryfonkom.

- Będę musiał to zrobić. - Usłyszała głos dyrektora. - Nie możemy narażać jej na niebezpieczeństwo, rozumiecie? Po prostu nie będzie tego pamiętać. Tylko tej nocy.

- Oczywiście, dyrektorze. Zanim pan to zrobi, chciałabym zadać pytanie - powiedziała Evans. - Co z Potterem?

- Och, Lily, Lily... Jest z nim źle. Dwa dni temu przybyli tutaj lekarze od Munga, jutro znów przyjadą, potwierdzić wyniki badań. Matka Jamesa przyjedzie jeszcze dzisiaj wieczorem.

- Panie dyrektorze - rzekła Lorens. - Czy mogłybyśmy go odwiedzić, zanim zacznie się to... zamieszanie?

- Dobrze - zgodził się Dumbledore, podchodząc do biurka po różdżkę. - Ale od godziny piątej do wpół do szóstej - oznajmił stanowczo dyrektor.

- Oczywiście, dziękujemy.

   Kiedy zapadło milczenie, cała trójka wiedziała co nastąpi. Oprócz wyczerpanej Dorcas, która wierciła się niebezpiecznie na podłodze, gdyż nie była w stanie usiedzieć na krześle.

- To ty ją zabiłeś - szepnęła w stronę dyrektora. - To przez ciebie ona nie żyje.

Blondynka chciała ją uciszyć, ale Dumbledore powstrzymał ją gestem dłoni. Dyrektor był przyodziany w długi srebrny płaszcz i tiarę w tym samym kolorze. Jego broda sięgała ramion, a na nosie tkwiły okulary-połówki. Wolnym krokiem podszedł do Meadowes, która niczego nie rozumiała.

- Odejdź - warknęła. - Uciekajcie! - wrzasnęła do dziewczyn.

- Dorcas, spójrz mi w oczy - powiedział ze stoickim spokojem Dumbledore. - Twoja mama żyje. Nikt jej nie zabił. Słyszysz? Ona żyje.

- Nieprawda - zaprzeczyła. - Ty ją zabiłeś...

- To ci się śniło, Dorcas Meadowes. To był tylko sen - tłumaczył jej cierpliwie.

Gryfonki przyglądały się tej sytuacji z drugiego końca gabinetu. Był średnich rozmiarów, więc wszystko widziały i słyszały. Usłyszały, jak ich przyjaciółka oskarża o morderstwo dyrektora Hogwartu. Ann prychnęła, ale dotarło do niej, że Dori nie była sobą. Nikt przy zdrowych zmysłach nie oskarżyłby Albusa Dumbledore'a o morderstwo. Nikt o nic, by go nie oskarżył. Przecież to sama potęga i duma czarodziei.

- Obliviate.

   A więc zrobił to. Czarna straciła przytomność. Dziewczyny zaniosły ją z powrotem do dormitorium, żegnając się i przepraszając za najście dyrektora. Szło im znacznie sprawniej. Nie wiedziały czy za sprawą tego, że była trzecia rano i niektóre obrazy się zbudziły, pozwalając im oświetlić drogę, czy dlatego że nieprzytomna współlokatorka była lżejsza, niż kiedy próbowała uciec. W każdym razie szatynka obudziła się w swoim własnym łóżku, nie pamiętając niczego ze zdarzeń w nocy. A dziewczyny milczały na temat tego co zaszło.

   

                                                                      ~*~

   Wybiła godzina 17. Chwilę potem z Pokoju Wspólnego wyszły trzy dziewczyny. Biegiem dotarły do Skrzydła Szpitalnego. Zza drzwi nie dochodziły żadne odgłosy. Mogło to oznaczać tylko tyle, że albo Potter był sam, albo już go przenieśli do innej sali. Rudowłosa otworzyła delikatnie drzwi i razem weszły do środka. Tak! James był w środku. Pierwsza przy łóżku okularnika znalazła się Ann. Potem doszły do niej Dorcas i Lily.

   Potter oddychał spokojnie. Chłopak jak za każdym razem, gdy go odwiedzały, miał zaciśnięte powieki. Jego twarz była blada, prawie porcelanowa. Dłonie kurczowo trzymały się kołdry. Meadowes pochyliła się nad nim i przyłożyła dłoń do czoła. Rozpalone. Było to dziwne, gdyż ostatnim razem było lodowate. Gryfonka zerknęła zaniepokojona na pozostałą dwójkę. Ruda odgarnęła jego brązowe kosmyki z czoła i delikatnie musnęła go po policzku. Nagle Huncwot krzyknął i zaczął się trząść. Przerażona Lorens odskoczyła gwałtownie, a Czarna już biegła do drzwi. Tymczasem Lily złapała go za rękę.

- James... James, spójrz na mnie. - Ścisnęła jeszcze mocniej. - Potter! - krzyknęła.

Wtedy po raz pierwszy chłopak otworzył oczy. Zaczerpnął głośno powietrza. Zakrztusił się i spróbował wstać. Kiedy już się uspokoił, zaszczycił Gryfonki spojrzeniem.

- Nie zabierzecie mnie stąd - odparł słabo.

- James, co ty gadasz?

- Wiem, po co przyszłyście...

- James...

Wtedy drzwi otworzyły się gwałtownie. Do środka wparowali Peter, Syriusz i Remus. Black natychmiast znalazł się przy łóżku przyjaciela, Peter poprosił dziewczyny o wyjście.

- Nie - warknęła Blondi i próbowała przejść do Pottera.

- Ann... - Zatrzymała się. Lupin stał przed nią i mocno trzymał za ramiona. Patrzył jej prosto w oczy. - Ann, proszę...

- Remusie, o co ci chodzi?

- Idź. Proszę.

Dziewczyna wyrwała się z jego objęć. Cofnęła się o kilka kroków. Była zdenerwowana, ręce jej się trzęsły.

- Mamy takie samo prawo do przebywania tutaj, tak jak wy - wyrzuciła z siebie. - I zostanę tutaj...

- Do cholery, Lorens! - krzyknął Syri, przerywając jej. - Idź stąd. Natychmiast.

W pomieszczeniu nastąpiła cisza. Blondynka przełknęła z trudem ślinę. Patrzyła po kolei na każdego. Zatrzymała się na Syriuszu. Podeszła do niego. Wszyscy wstrzymali oddech.

- Nie możesz mi rozkazywać - wysyczała wprost do jego ucha. - Nie masz nade mną władzy, rozumiesz?

Jej głos był pełny... jadu. Była wściekła. Miała ochotę uderzyć Łapę z całej siły, tak by poczuł ból. By zrozumiał, że jej się nie rozkazuje, że sama decyduje o tym co robi. Stała tak blisko, że czuł jej oddech na szyi. Wszyscy myśleli, że jest małą owieczką, nad którą mają kontrolę. Ale tak nie było. Bo to, że nie była jakaś bardzo wysoka i była blondynką, nie oznaczało wcale, że można nią pomiatać, rozstawiać po kątach. Dotknęły ją słowa Syriusza. Była urażona. Nie chciała robić scen, kiedy obok leżał półprzytomny James, ale nie zamierzała odpuścić.

- Rozumiesz? - zapytała i nie czekając na odpowiedź, minęła Blacka.

Wyszła, podnosząc dumnie głowę.

- Ann, zaczekaj - krzyknęła Dorcas i razem z Lil wybiegły za przyjaciółką.

Gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi, Syri dopadł łóża Jamesa.

- Jim... - powiedział.

- Oni chcą mnie zabić - wyszeptał, łapiąc go mocno za rękę.

Znów zapadł w głęboki sen. Najpierw delikatnie, potem nagle i szybko. Black wstał i złapał się za głowę. Westchnął głośno. Lupin podszedł do niego i poklepał po plecach. Potter od kilku dni, mówił o tym, że ktoś chce go zabić, wykluczyć z gry. Za każdym razem zasypiał, nim zdążyliby się go o coś zapytać. Za każdym razem Syriusz miał ochote popełnić samobójstwo. Fakt, że nie mógł pomóc, rozrywał go od środka. Zawsze siedział najdłużej przy łóżku Pottera. Przy łóżku brata. Jednak tamtego dnia, wyszedł jako pierwszy. Lunatyk nachylił się nad Rogaczem i szeptał mu na ucho, mając nadzieję, że to słyszy.

- Jimmy, obudź się. Dasz radę, wierzę w to.

Gdy skończył, wybiegł za Syriuszem, zostawiając otwarte drzwi. Glizdogon powoli podszedł i z cichym skrzypieniem zamknął je na klucz, zostając w środku.